Nowy rok przyniósł duuużo zmian. Są wśród nich takie, które zmienią życie części ludzi na zawsze. Nie. Nie mam na myśli tutaj ostrej walki o Trybunał Konstytucyjny, ani ustawy gwarantującej powrót do możliwości skorzystania z niższego wieku emerytalnego. Nie chodzi mi o przepisy pozwalające na odstąpienie od przymusu szkolnego dla sześciolatków, choć to było ważne dla co najmniej miliona Polaków, którzy zebrali podpisy pod wnioskiem o referendum w tej sprawie. 

Podobno publiczne media były do tej pory wolne i niezależne. Tak przynajmniej uważają organizatorzy protestów jakie odbyły się w całej Polsce po uchwaleniu ustawy medialnej. Do tej pory myślałem, że w PRL-u telewizja siała propagandę komunistyczną, a po upadku komunizmu była zawłaszczana przez kolejne partie. Kolejne rządy walczyły o obsadzenie swoimi ludźmi tego giganta, a pozory bezstronności wyborów zapewniała Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji. Najwyższe kierownictwo powoływało następnie swój personel średniego szczebla, a ten realizował w sposób mniej lub bardziej nachalny oczekiwania swojego zaplecza politycznego. I żyłbym pewnie w takim błędnym przekonaniu gdyby nie ostatnie protesty w obronie niezależności mediów publicznych. W jakim błędzie żyłem! Lepiej późno niż wcale.

Jako wykwalifikowany kaowiec, okrzyknięty przez ultraprawicowe media niezwykle kreatywnym i zasłużonym tytułem luminarza antykultury, postanowiłem się zmienić, by tym samym dać dobry przykład jak zejść ze złej drogi na dobrą. Nowy porządek w kraju stuka do mych drzwi i mówi zmień się albo przepadnij. Zmianę zacznę przede wszystkim  od wyglądu. Wyglądu zdecydowanie nie pasującego do prawie 50-cio latka. 

Czy pozory faktycznie mylą? Czy ocenianie innych przez pryzmat stereotypów nie jest powierzchowne? Czy wszechobecny konsumpcjonizm, globalizacja, tabloidyzacja zwalniają nas z myślenia? Czy powinniśmy przejmować się tym, co o nas myślą i mówią inni? Czy powinniśmy walczyć ze stereotypami, obiegowymi informacjami, plotkami?

Już w średniowieczu ukazywano Stwórcę jako architekta, który z cyrklem w ręku odmierza stwarzany świat. Geometria uważana była za wiedzę doskonałą, a więc boską. I nie miało to nic wspólnego z masonerią, która w XVIII w termin Wielkiego Architekta Wszechświata dostosowała do swoich potrzeb. Sama nazwa „masoneria” pochodzi od wczesnośredniowiecznego określenia masona, czyli kamieniarza; loża była po prostu warsztatem. Słowo architekt nie było w powszechnym użyciu – wcześniej mówiono „master mason”; w języku angielskim pojawia się dopiero w XVI wieku. Szekspir użył go tylko raz i to metaforycznie we wczesnej, krwawej tragedii „Tytus Andronikus”.