Rzadko mnie coś złości; no może, jak to Hamlet ujął, „pycha możnych i bezczelność urzędu”, bezduszność procedur, czy jawna głupota, częsty fałsz i idące w parze prostactwo tych, co nami rządzili i rządzą.

W  ostatnich miesiącach dwa wydarzenia w Anglii przykuły moją uwagę. Nie, nie Brexit i nie wybory. Otóż podczas terrorystycznego ataku na Moście Westminsterskim, w okolicy Parlamentu, potrącona przez samochód terrorysty młoda kobieta spadła do Tamizy, ale ją wyratowano. Wydawało się, że wszystko dalej potoczy się pomyślnie, ale, niestety, wkrótce w szpitalu zmarła. 

Obserwując częste w ostatnich latach roszady w naszych partiach politycznych, dochodzę do wniosku, że na wzór klubów piłkarskich powinna powstać ławka transferowa posłów.

Z grupą przyjaciół byłem ostatnio we Lwowie, pierwszy raz w życiu. Nie chcę powtarzać za innymi zachwytów nad miastem, które w sensie budowlanym uniknęło większych zniszczeń wojennych i które stanowi wspaniale zachowany pomnik kultury wielu wieków i wielu narodów. Zamiast tego zwrócę uwagę na co innego, na to, że wojna, owszem, pozostawiła tzw. „tkankę miejską” prawie nienaruszoną, ale w 1944/45 roku ostały się domy bez duszy, budynki bez mieszkańców, miasto bez pamięci.