Z grupą przyjaciół byłem ostatnio we Lwowie, pierwszy raz w życiu. Nie chcę powtarzać za innymi zachwytów nad miastem, które w sensie budowlanym uniknęło większych zniszczeń wojennych i które stanowi wspaniale zachowany pomnik kultury wielu wieków i wielu narodów. Zamiast tego zwrócę uwagę na co innego, na to, że wojna, owszem, pozostawiła tzw. „tkankę miejską” prawie nienaruszoną, ale w 1944/45 roku ostały się domy bez duszy, budynki bez mieszkańców, miasto bez pamięci. 

Wrzawa podniosła się straszna z powodu kontrowersyjnej inscenizacji „Klątwy” Stanisława Wyspiańskiego, a może raczej chorwackiego reżysera, Olivera Frljića, w Teatrze Powszechnym w Warszawie (premiera w lutym 2017). Nie będę jednak zabierał głosu na temat przedstawienia, a to z tej prostej przyczyny, że go nie widziałem.

Król Jakub VI szkocki i angielski Jakub I Stuart w jednej osobie (1566–1625) był człowiekiem wielce oryginalnym, wyrastającym nad monarszą przeciętność ówczesnego świata. Jego dzieciństwo obfitowało w traumatyczne wydarzenia: nie brakowało tam osierocenia (był synem sławnej Marii Stuart), porwań, zamachów, a nawet rzucanych czarów. 

Kiedy w 519 r. p.n.e. król Persów, Dariusz, dowiedział się o buncie Babilończyków, zebrał – jak podaje Herodot – „wszystkie swe siły i ruszył przeciw nim; dotarłszy do Babilonu, zaczął go oblegać, lecz mieszkańcy zupełnie nie przejmowali się oblężeniem… drwili sobie z Dariusza i jego wojska: „nasze miasto wtedy dopiero zajmiecie, gdy mulice porodzą młode”. A wszystkim wiadome było, że mulice raczej nie mogą rodzić.