Król Jakub VI szkocki i angielski Jakub I Stuart w jednej osobie (1566–1625) był człowiekiem wielce oryginalnym, wyrastającym nad monarszą przeciętność ówczesnego świata. Jego dzieciństwo obfitowało w traumatyczne wydarzenia: nie brakowało tam osierocenia (był synem sławnej Marii Stuart), porwań, zamachów, a nawet rzucanych czarów. 

Kiedy w 519 r. p.n.e. król Persów, Dariusz, dowiedział się o buncie Babilończyków, zebrał – jak podaje Herodot – „wszystkie swe siły i ruszył przeciw nim; dotarłszy do Babilonu, zaczął go oblegać, lecz mieszkańcy zupełnie nie przejmowali się oblężeniem… drwili sobie z Dariusza i jego wojska: „nasze miasto wtedy dopiero zajmiecie, gdy mulice porodzą młode”. A wszystkim wiadome było, że mulice raczej nie mogą rodzić. 

O paleniu książek wszyscy słyszeli. Jest to wypróbowany sposób na wymazywanie historii i pamięci. Niekiedy straty są niepowetowane – jak w wypadku Biblioteki Aleksandryjskiej, gdzie w płomieniach odeszła znaczna część spuścizny literackiej i naukowej antyku. Chociaż ta właśnie biblioteka płonęła parokrotnie: naucza się nas, że katastrofa nastąpiła za czasów Juliusza Cezara, a więc pogańskich, podczas powstania mieszkańców miasta  przeciw rzymskiemu panowaniu. Ale wówczas spaliła się tylko jedna z bibliotek. Druga spłonęła w 391 roku na rozkaz chrześcijańskiego patriarchy Teofila.

Ataki na teatr nie są nowością i nie mają jednej barwy narodowej, klasowej czy partyjnej. Pojawiają się wraz z teatrem, przed wiekami. Mają różne podłoże, polityczne, prawne, obyczajowe, religijne a nawet estetyczne. Ataki mogą być medialne, administracyjne, a nawet siłowe. Prowadzą do prześladowań aktorów, zamieszek na widowni czy na ulicach miast. Odwieczne są również starania władzy, by objąć teatr jakąś formą kontroli.