Nic nie poradzę. Ze wszystkich celebrytów, którzy dosiadali Junaka, ten wyjątkowy jednoślad będzie mi się kojarzył właśnie z fikcyjną Zenobią. Mimo to znanych postaci, którzy jeździli na Junaku było całkiem sporo. Byli to przede wszystkim sportowcy – Jerzy Dąbrowski, Franciszek Stachiewicz, Edward Kurowski, Konrad Stabiński, Janusz Orzepowski czy Witold Płużański, którzy bili na na nim rekordy prędkości, wygrywali w motocrossie i zajmowali czołowe miejsca w słynnych „Sześciodniówkach Motocyklowych”.

Motocykl, opracowany w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego przez zespół pod kierunkiem J. Ignatowicza i produkowany w dawnej fabryce Stoewera w Szczecinie, w swojej klasie regularnie pozostawiał z tyłu najbardziej znamienite zachodnie marki, takie jak na przykład brytyjskie AJS czy BSA. Junak produkowany był dziewięć lat, od 1956 do 1965 roku. Z taśmy montażowej zeszło 91 400 motocykli, w tym około 10 000 sztuk pierwszego modelu o kodowym oznaczeniu M07, do którego zaliczały się właśnie rajdowe typu M07-R i crossowe typu M07-C. Pozostałe to model o oznaczeniu M10. Intelektualnie szczeciński jednoślad pod wieloma względami nawiązywał do przedwojennych doświadczeń twórców legendarnych „Sokołów", choć rama była wzorowana na konstrukcji zastosowanej w brytyjskim motocyklu AJS, a przednie zawieszenie to z kolei rozwiązania znane z także brytyjskiego BSA. Angielskie były też gaźniki Amal, stosowane głównie w modelu M07. Z czasem zastąpiono je polskim gaźnikiem Pegaz wzorowanym na … Amalu. Motocykl napędzał skonstruowany przez polskich inżynierów, górnozaworowy czterosuwowy silnik o pojemności 350 ccm i mocy do 19 KM o bardzo charakterystycznym dźwięku pracy. Junaki eksportowano między innymi na Węgry, do Bułgarii, Turcji, Wenezueli, Mongolii i na Kubę. Próbowano też wykorzystać podobieństwo motocykli do jednośladów angielskich i wysłać je do USA. Tam trafił szosowo-terenowy Scrambler oraz 21 sztuk wykonane na specjalne zamówienie, z wyposażeniem wzbogaconym o sakwy, gmole i dodatkowe oświetlenie, czyli „Junak M10 de Lux”.

Dziś szczecińskie jednoślady otoczone są takim samym kultem, co przedwojenne Sokoły, a ich właściciele spotykają się na wspólnych rajdach i zlotach. Jedną z najbardziej aktywnych grup właścicieli tych motocykli jest „Dziki Junak”, którego członkowie mieszkają także w okolicach Trójmiasta. „Dziki Junak” to nieformalna grupa, zrzeszająca największą liczbę miłośników tych motocykli. Z całej Polski, ale także z Europy. „Dzikie Junaki” spotykają się co roku na wielu imprezach, zlotach i rajdach. Regularnie zaglądają też nad Zatokę Gdańską. W ubiegłym roku można je było zobaczyć w Kuźni Wodnej w Oliwie.

- Grupa to obecnie około 400 osób. Najwięcej aktywnych miłośników Junaka mieszka w Warszawie – mówi Andrzej „Niuniek” Rożek, właściciel pięknego modelu M10 i wspomnianego wcześniej Scramblera.

Dlaczego akurat Junak? Bo Pana Andrzeja zawsze kręciła polska klasyka. Wcześniej posiadał kilka popularnych „Wuesek”. Pierwszy wyjazd na Junaku nie był daleki – zaledwie kilkadziesiąt kilometrów na nieodległe dzikowsko w kaszubskiej miejscowości Krąg. Potem były już Czechy, spontaniczny wyjazd pod Bramę Brandenburską, a w tym roku prawdziwa przygoda – wycieczka motocyklowa do Chorwacji, zahaczając jezioro Garda. To wszystko na kilkudziesięcioletnich klasykach!

- Prędkość przelotowa Junaka to 75 km/h. Motocykl nie ma też problemu ze sporymi górkami, nie boimy się więc tej eskapady – mówi Andrzej Różek. - Poza tym jest jeszcze coś. To rozsiana w całej Europie sieć junaczej samopomocy, czyli miejsc, gdzie znajdzie się kawałek warsztatu, a nawet nocleg. Tak jak przed wojną w Polskim Klubie Motorowym. Bo Junak to przygoda, która jednoczy. Czego więcej chcieć… – dodaje.