Moda na coś istnieje zawsze. Wielokrotnie zastanawiam się kto stoi za kreowaniem tych wszystkich zjawisk? Coraz więcej pracowników modnej ostatnio profesji celebryty dumnie demonstruje swoje dziary, a w naszych głowach natychmiast rysuje się obraz nowej mody. I nie mogę pominąć najbardziej ostatnio zdziaranej grupy, mianowicie piłkarzy. Jako osoba mająca regularny kontakt z poważnie zdziaranymi, śmiem twierdzić że piłkarze zaczynają mocno zagrażać swym obrazkowym wizerunkiem choćby metalowcom. 

Skoro niedawno przez chwilę postanowiłem być „jedzerem”, to dlaczego nie spróbować zostać krytykiem filmowym. Zawsze zastanawiałem się czy krytycy teatralni i filmowi to jacyś wybitni ludzie. Znawcy po prostu. Tak mi się przynajmniej wydawało, kiedy słuchałem opowieści choćby Kałużyńskiego. No i nie mogę postawić znaku równości pomiędzy krytykiem kulinarnym, a teatralnym czy filmowym. Ci pierwsi to grupa samozwańczych oceniaczy, żerujących na strachu restauratora. Ci drudzy to już mniej lub bardziej oczytani, doświadczeni i znający branżę osobnicy, choć pewnie są i tacy, którzy też nie są nic warci. Tym ostatnim będę dziś ja. 

Koniec roku to zwykle podsumowania, nagrody, plebiscyty. Każda szanująca się redakcja ogłasza nominacje, potem są gale, werdykty, statuetki i mowy dziękczynne. Jako wielokrotnie nominowany, a raz nawet nagrodzony mogę już chyba spróbować stanąć po tej drugiej stronie mocy. Dlatego powołałem do życia DOKI – nagrodę muzyczną dla tych twórców, którzy na to zasłużyli bez względu na przynależność organizacyjną i kumoterię. Tak więc DOKI są  niezależne, nie sponsorowane przez biznes, gala antygalą, a statuetki nie są zaprojektowane przez znanego rzeźbiarza, gdyż są zużytymi palnikami acetylenowymi. Mają symbolizować zapał, odwagę i zdolność  przecinania oklepanych stereotypów. 

Czerwony dywan, ścianka, paparazzi to chyba najważniejsza część każdej poważnej uroczystości. Dywan prowadzi do ścianki, wzdłuż dywanu za barierkami stoją tłumnie gapie, a na wprost ścianki w pogotowiu czatują paparazzi. Gwiazdy idąc machają do tłumów, rozdają uśmiechy i pozdrawiają. Przy ściance z różnymi napisami obowiązkowo się zatrzymują i tam rozpoczyna się sesja zdjęciowa, by potem cała masa pism, portali, prywatnych osób miała o czym mówić.