École de Paris (Szkoła Paryska) to trudne do zdefiniowania pojęcie obejmujące artystów pojawiających się od początku XX w Paryżu. Wielu z nich pochodziło z Europy środkowo-wschodniej. Oscylowali pomiędzy nowymi prądami awangardy obecnymi wtedy w stolicy Francji, a sztuką realistyczną, czerpiącą z tradycji. Często łączyli nowoczesność z pamięcią o swoim pochodzeniu, o kulturze, z której się wywodzili. 

Lata dwudzieste XX wieku to czas osłabnięcia awangardowych kierunków w sztuce nowoczesnej. Powstające przed pierwszą wojną nowe „izmy” wypalają się, ale ich zdobycze na stałe wchodzą do malarskiego repertuaru licznych artystów. Powrót do sztuki sprzed Moneta, Cézanne’a, Picassa jest już niemożliwy i nieuzasadniony. 

Picasso w 1921 roku rozpoczyna niezwykle brzemienny w artystyczne następstwa okres powrotu do śródziemnomorskiego klasycyzmu spod znaku szeroko pojmowanego antyku.

Zatem nie ma dominującej tendencji, można rzec – wszystko wolno. Pojawiają się więc najróżniejsze stylowe, techniczne, egzystencjalne i wyrazowe mieszanki malarskie. 

Chyba bez ryzyka większej pomyłki można przyjąć, że najpowszechniejsze były tendencje realistyczne, zazwyczaj ożywiane postimpresjonistyczną paletą barwną. Znaczenie miały również inne zdobycze nowoczesności – fowizm, ekspresjonizm, kubizm. Jednak z drugiej strony skłonności tradycjonalistyczne, odwołujące się choćby do malarskiego dziedzictwa włoskiego renesansu, w szczególności quattrocenta, też były silne.