Zaha Hadid od początku swojej kariery radykalnie zrywa z konwencjonalnymi pomysłami i projektami. Długo uważana była za marzycielkę, a jej projekty wydawały się zbyt ekstrawaganckie oraz niepraktyczne. Nic zatem dziwnego, że przez wiele lat nie były one realizowane. Obecnie zbiera wszystkie najważniejsze wyróżnienia i nagrody, jako pierwsza kobieta w historii zdobyła Nagrodę Pritzkera, będącą „architektonicznym Noblem”. Dokonała rewolucji urbanistyki, architektury i projektowania. 

Zaha Hadid uważana jest za czołową przedstawicielkę dekonstruktywizmu, nurtu charakteryzującego się krzywoliniowością oraz zaburzeniu konstrukcji i formy. Projektuje budynki, które wyróżniają się kontrowersyjną formą, wiją się, falują, załamują, choć najczęściej zbudowane są z surowego betonu. Są to obiekty publiczne, takie jak muzea, dworce, galerie sztuki, wieżowce czy budynki mieszkalne. Jej ulubionymi materiałami są szkło i beton, a realizacje mają charakterystyczny, modernistyczny look – duże przeszklenia, kanciastość, skośne płaszczyzny, wysokie ściany, płaskie dachy i dominację funkcji nad formą. 

Dorastała w Bagdadzie, najpierw studiowała matematykę, potem wyjechała do Wielkiej Brytanii i ukończyła studia architektoniczne w słynnej „Architectural Association” w Londynie, gdzie doświadczyła wolności artystycznej. Przez całe lata 70 i 80 Hadid zajmowała się głównie meblami, instalacji i wnętrzami. Współpracowała też ze słynnym Office of Metropolitan Architecture, którego głównymi właścicielami są Rem Koolhaas i Elia Zenghelisem – ikony współczesnej architektury progresywnej. Pod koniec lat 80. założyła w Londynie własną pracownię. Ostateczny przełom w jej karierze przyszedł w 1993 roku wraz z projektem remizy strażackiej fabryki Vitra w Weil nad rzeką Ren. 

Hadid zaprojektowała też słynne „powyginane” wieżowce w Mediolanie, operę w Guangzhou w Chinach, wyglądającą jak kosmiczny statek, futurystyczne Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Cincinnati w USA, Muzeum Nauki w Wolfsburgu, a także skocznię narciarską Bergisel w Innsbrucku, fabrykę samochodów BMW koło Lipska, Narodowe Muzeum Sztuki XXI Wieku w Rzymie (ten projekt przyniósł jej Nagrodę Stirlinga w 2010 roku), Riverside Museum w Glasgow (2011) oraz kompleks basenów London Aquatics Centre będących areną zawodów pływackich podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie. W Warszawie zaprojektowała serię wizjonerskich wieżowców w tym m.in. Lilium Tower, który stanie obok hotelu Marriott. 

Choć sławę zyskała dzięki projektom architektonicznym, równie duże uznanie przyniosły jej projekty meblarskie i wnętrzarskie. Projekty przedmiotów użytkowych, które Hadid stworzyła dla włoskiej marki Alessi, dostępne w salonach Rosenthal, to przełożenie dokonań na gruncie architektury na przedmioty codziennego użytku. Seria wazonów „Crevasse”, czy misy „Niche” to obiekty, w których wypracowany na gruncie architektury rozpoznawalny styl Hadid jest nadal obecny. Warto też zwrócić uwagę na marmurowe ławy o organicznych kształtach, zaprojektowane dla włoskiej firmy Citco, producenta luksusowego marmuru. Projektantka zaprojektowała dla Citco również trzy trójwymiarowe reliefy ścienne wykonane w ciemnym marmurze. Premiera projektu pt. „Tajemniczy ogród” miała miejsce podczas ubiegłorocznych targów Milan Design Week. 

Najnowsza kolekcja płyt marmurowych zaprojektowanych przez słynną projektantkę dostępna jest w Interior Park w Gdyni. Z kolei w sopockim salonie InterStyle Home znajdziemy przepiękną sofę „Moon System” zaprojektowaną dla B&B Italia, a w gdyńskim Mesmetric kupimy stół „Aqua” stworzony dla brytyjskiej firmy Established&Sons.