Model A124 był ostatnim członkiem niezwykle popularnej rodziny „124”, której początki sięgają 1984 roku. Produkowany był jeszcze przez ponad dwa lata po zakończeniu wytwarzania pozostałych wersji. Uzupełnił gamę klasycznego sedana i pojemnego kombi, a punktem wyjścia dla jego konstrukcji było wyjątkowo zgrabne coupé – przez genialnego polskiego designera Janusza Kaniewskiego uznawane za jedno z najbardziej harmonijnych aut tej klasy końca XX wieku. Na jego bazie – zmarły w ubiegłym roku Bruno Sacco, główny stylista Mercedesa w latach 1975–1999 – stworzył jeden z najbardziej sztywnych i niezawodnych kabrioletów tamtej epoki. Słowo „sztywny” jest tu kluczowe, bo w świecie kabrioletów problem wyginającego się nadwozia wcale nie jest rzadkością.

Mercedes A124 zadebiutował jesienią 1991 roku na salonie we Frankfurcie. Choć wywodził się z wersji coupé, do jego budowy zaprojektowano od nowa ponad 1000 elementów – głównie po to, by usztywnić konstrukcję. Większość elementów wykonano z grubszej lub bardziej wytrzymałej blachy stalowej, co przełożyło się na wzrost masy auta o 102 kg. Tak oto, po blisko 20 latach przerwy, Mercedes powrócił do oferty z czteromiejscowym kabrioletem.

Dziś ostatnie egzemplarze A124 przekraczają już trzydziestkę i stają się cenionymi, poszukiwanymi klasykami. Najtańsze egzemplarze to wydatek rzędu 20 000 euro, natomiast najlepiej zachowane sztuki potrafią kosztować ponad 50 000 euro – co, jak na tak popularny model, może zaskakiwać. To więcej niż za równolegle produkowanego sportowego SL-a R129. Skąd taki fenomen? Decyduje o tym m.in. łatwa dostępność części, legendarna niezawodność i duża praktyczność.

Z tych właśnie powodów na swój pierwszy klasyk postawił Pan Michał Melibruda – niegdyś przedsiębiorca, dziś samorządowiec. Jego egzemplarz to Mercedes E220 z końcowego okresu produkcji, napędzany czterocylindrowym silnikiem o mocy 150 KM. Jak przyznaje właściciel, nie jest to samochód stworzony do sportowej jazdy, ale nadrabia elastycznością i komfortem.

Wnętrze tego modelu, choć utrzymane w klasycznej niemieckiej surowości, nie przytłacza. To raczej elegancki minimalizm, który z wiekiem zyskał szlachetności. Automatyczna klimatyzacja, welurowe fotele, miękkie wykończenia – wszystko to buduje poczucie solidności i nostalgii za czasami, gdy auta konstruowano nie pod linijkę księgowego, lecz z myślą o trwałości i wygodzie.

Co ciekawe, mimo prestiżowego charakteru, A124 nie jest autem muzealnym. To kabriolet, którym chce się jeździć – i to często. Początkowo miał służyć tylko na wybrane weekendy. Szybko jednak stał się letnim „daily”, z którego trudno wysiąść. Idealny na spontaniczną kawę w Sopocie, poranny przelot przez pustą obwodnicę Trójmiasta czy leniwe popołudnie wśród kaszubskich jezior. Co także Państwu serdecznie polecam.