Wszyscy politycy, burmistrzowie, prezydenci, marszałkowie, wójtowie, urzędnicy państwowi, prezesi koncernów, właściciele firm mówiący składnymi, atrakcyjnymi zdaniami, używający barwnych porównań, ciekawych paralel, intrygujących odniesień. Wszyscy gładko uczesani, w eleganckich garniturach, nienagannych koszulach z wąskimi modnymi krawatami.

Elokwentni i pewni siebie. Oświetleni ciepłym światłem, w tle biblioteczka z mądrymi książkami, ewentualnie flagi: polska i koniecznie europejska – no bo jesteśmy przecież Europejczykami.

Bez pomyłek, zbyt długiego zastanawiania się, bez wpadek i spontanicznych akcji. Profesjonaliści w każdym calu – przygotowani i merytoryczni. Żeby tacy byli, muszą się ciężko napracować, a przy tej pracy nierzadko korzystają z pomocy specjalistów. Wyższe uczelnie na obleganych kierunkach public relations specjalistów z tej dziedziny kształcą coraz więcej. Taka specjalistyczna pomoc, jak pokazały ostatnie skuteczne działania polityków, przynosi efekty.

Pewnie – lepiej i widzom, i samym bohaterom patrzeć na siebie, gdy jesteśmy świetnie przygotowani i wyglądamy elegancko. Jest tutaj tylko pewna pułapka, przed którą chciałabym przestrzec. Bo chociaż taki świetnie wyglądający i przygotowany biznesmen czy polityk to kusząca wizja, to ma jednak rysę. Taki świat i taki wizerunek często bywa nudny.

Mamy już niemałą próbkę takiego nudnego ułożonego kawałka. Wystarczy w niedzielę najpierw posłuchać porannej audycji radiowej, w której gośćmi są politycy. Bardzo dobrej i ciekawej audycji. Tyle że to jest dopiero początek. Bo potem nierzadko ci sami politycy idą do kolejnych programów. I staje się jasne, że na niedzielę politycy przygotowują swoje „słowo” i to „słowo” powtarzają przez cały dzień. W efekcie – za każdym razem słyszymy to samo. To samo porównanie, to samo odniesienie, taka sama anegdotka… Zabawne? Chyba jednak raczej nudne i pokazujące, że te słowa z głębi serca to wyuczona fraza.

Jakąż odmianą jest szansa posłuchania tak zwanych „zwykłych” ludzi.

W specjalistycznym wewnętrznym języku dziennikarzy nazywa się to sondą, czyli pytamy przechodniów o ich opinię na jakiś temat. Wiem, że niektórzy redaktorzy i medioznawcy oburzą się, że to skompromitowana formuła. Tak – to prawda – skompromitowana przez to, że za pomocą sondy nie raz i nie dwa próbowano udowodnić jakieś tezy. Jeśli ktoś na ulicy powiedział, że powinno się zabierać prawo jazdy za to, że kierowca jadąc, zajada się kanapką – to z takiej wypowiedzi dziennikarz wyciągał wniosek, że Polacy są za surowym karaniem głodnych kierowców. Każda teoria w taki sposób jest do udowodnienia.

Tyle że sonda według mnie odgrywać może zupełnie inną rolę. Bo dzięki niej można w końcu posłuchać ludzi, którzy mówią jak jest – bez godzin szkoleń i bez analizowania każdego słowa, każdego gestu na ekranie. To taki powiew świeżości.

Żeby było jasne – nie jestem przeciwna szkoleniu się osób publicznych. Byłoby to z mojej strony obłudne, gdyż sama skończyłam studia podyplomowe z dziedziny komunikacji społecznej i do tego wykładam, od czasu do czasu, tłumacząc, jakimi prawami kieruje się opinia publiczna.

Tyle że chyba w tym wszystkim warto nie zgubić swojego indywidualnego rysu (ewentualnie znaleźć go) i nie stać się jednym z klonów. Podobnych do siebie, mówiących tak samo, tak samo nudno, z których nudnej mowy nic nie wynika. A nuda to najgorsze rozwiązanie. Jest nudna i nikt nie chce jej oglądać.

PS A czy zastanawiali się Państwo, jak to jest, że różne posunięcia polityków tłumaczone są przez innych polityków jako „PR-owskie zagranie”? To chyba sformułowanie, które w ostatnich dwóch latach zrobiło największą karierę. Gdy się tak zastanowić, kto na takim tłumaczeniu wygrywa, kto najbardziej zyskuje (no bo przecież te PR-owskie ruchy są skuteczne) – to wyjdzie na to, że są to specjaliści od wizerunku. Toż to PR-owski majstersztyk – najlepsza promocja PR!