Nagroda Prezydenta Miasta Gdyni

Także o Nagrodę Prezydenta Miasta Gdyni (i 15 000 zł) rywalizowało 12 filmów. Ostatecznie przyznano ją „Mojej skradzionej planecie”. Reżyserka Farahnaz Sharifi, urodzona parę tygodni po rewolucji w Iranie w 1979 roku, sięgnęła po kamerę i nagrywała nią alternatywne życie toczące się prywatnie, za zamkniętymi drzwiami, za którymi jej rodzina i przyjaciele mogli być w pełni sobą. Jednocześnie z pasją kolekcjonowała pokazujące przedrewolucyjny świat taśmy pozostawione przez różne anonimowe osoby. Tak powstał zapis dwóch kontrastujących ze sobą światów – jednego, w którym na ulicach mają miejsce brutalne represje i drugiego – ciepłego, domowego, ukazującego momenty radości, tańca i wolności. To intymna lekcja historii, ale i opowieść o tożsamości kobiet, mająca przeciwdziałać wymazywaniu pamięci o nich.

Jury doceniło ten obraz m.in. za odwagę, prawdę i celebrację społeczności i kultury, a także za pokazanie, że taniec, radość czy wolność mogą być zagrożone, jeśli powierzy się władzę niewłaściwym osobom.

- Za każdym razem, gdy otrzymuję nagrodę, podkreślam, że to nie tylko dla filmu. W rzeczywistości ma ona na celu uhonorowanie ludzi walczących o wolność, szczególnie irańskich kobiet – dziękowała Farahnaz Sharifi, odbierając statuetkę.

All About Freedom

Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku już po raz trzeci przyznało podczas MDAG Nagrodę All About Feedom Festival filmowi, który najtrafniej odnosi się do najbardziej aktualnych wyzwań, przed którymi stoi człowiek i przyczynia się do szerokiego zrozumienia wartości solidarności. Statuetkę otrzymał „Mój drogi Théo” w reż. Alisy Kovalenko, która została żołnierką w Ukrainie, a w swoim dziele uchwyciła niszczycielską moc wojny za pomocą listów i pamiętników video, które nagrywa, rozmawiając ze swoim synem Théo. Jury postanowiło nagrodzić poruszającą opowieść o współczesnych dylematach moralnych i odwadze w obliczu wojny.

- „Mój drogi Théo” to film, który pomimo tragedii i bólu jest o świetle, o miłości. Naprawdę mam nadzieję, że uda nam się wywalczyć świat, w którym będzie więcej miłości, więcej światła. To dla mnie, dla Ukrainy i dla całego zespołu bardzo ważna sprawa – powiedziała na nagranym podziękowaniu Alisa Kovalenko.

Konflikt w roli głównej

To nie jedyny filmowy akcent zwracający uwagę na wojnę toczącą się na Ukrainie. Festiwal otworzył obraz „Pan Nikt kontra Putin” (reż. David Borenstein, Pasha Talankin) pokazujący, jak rosyjska agresja wpływa na życie zwykłych ludzi – młodzież szkolną na Uralu. Dokumentuje to Pasza, nauczyciel, a jednocześnie szkolny kronikarz, tocząc swoją jednostkową walkę.

Organizatorzy festiwalu nie zapomnieli także o innych konfliktach. Tu szczególnie zasługuje na uwagę „Coexistence, My Ass!” (reż. Amber Fares) o Noam Shuster Eliassi, Żydówce wychowanej w żydowsko-palestyńskiej osadzie "Oaza Pokoju", która biegle włada arabskim i przyjaźni się z Palestynką, a przez swoją historię staje się aktywistką, ale i stand-uperką. W jej przypadku humor to narzędzie do przełamywania barier i promowania pokoju. Podczas gdy jednych tym zjednuje, dla drugich staje się wrogiem rządu, zwłaszcza po tragicznym ataku na Izrael oraz w obliczu wojny toczącej się w Strefie Gazy. Sama cierpi przy tym najbardziej.

22. Millenium Docs Against Gravity symboliczną klamrą zamknął film “One to One: John i Yoko” – intymny portret pary przedstawiony w oparciu o prywatne archiwa. Dokumentuje on, jak wykorzystywali swoją sławę jako zaangażowani antywojenni aktywiści, promując pokój. W tle rozgrywa się wojna w Wietnamie, która uzmysławia, że konflikty były, są i niestety będą. Pozytywny wydźwięk tych dokumentów to pokazanie, że najważniejsze to nie być obojętnym, a zaangażowanie każdej jednostki w dostępny dla niej sposób może przynieść efekt.