„Dziewczynki” - 25 maja 2018, g. 18:00

reżyseria: Małgorzata Wdowik, autorka: Weronika Murek

"Projekt: MATKA" - 26 maja 2018, g. 18:00

scenariusz na podstawie tekstów z blogów m.in. „Macierzyństwa bez lukru”

Adaptacja i reżyseria: Mateusz Przyłęcki

„Kobietostan. Chór na jedną aktorkę” - 27 maja 2018, g. 18:00

Reżyseria: Joanna Lewicka

Szczegółowe informacje oraz bilety: www.teatrszekspirowski.pl

___________________________________________

„Dziewczynki”

25 maja 2018, g. 18:00

reżyseria: Małgorzata Wdowik

autorka: Weronika Murek

scenografia: Dominika Olszowy

choreografia: Marta Ziółek

dramaturgia: Joanna Ostrowska

reżyseria światła: Aleksander Prowaliński

 

Występują:

Ewelina Żak

Dominika Biernat

oraz

Milena Klimczak

Wiktoria Kobiałka

Pola Pańczyk

Stefania Sural

Jagoda Szymkiewicz

Na podstawie wywiadów przeprowadzonymi z kilkunastoma dziewczynkami oraz materiałów wypracowanych w procesie prób z pięcioma z nich, tworzymy fantazje o byciu „dziewczynką”. Dorosły wkracza do tego świata na własną odpowiedzialność. Ta opowieść jest opowieścią dla dorosłych. Świat dziewczynek otwiera się tylko na moment.

Dziewczynkę zazwyczaj definiuje się poprzez to, co wolno i czego nie wolno. Niby może zrobić wszystko, ale tak naprawdę po prostu nie warto przekraczać pewnych granic. Stereotypy wytworzone wokół ciała dziewczynki, postrzeganego jako to „słabsze”, często blokują eksploracje ich ciał i ich emocji. Bo czy dziewczynka może się złościć, krzyczeć i sięgać po swoje?

Marzenie o oglądaniu czystej i niewinnej istoty, która jest nadal wolna od odpowiedzialności, bezpieczna i ufna, to nieśmiertelna utopia. Potrzeba utrzymania tej figury stała się filarem bezpieczeństwa. Lubimy na nie patrzeć, lubimy je podziwiać. Lubimy wtłaczać je we wzorzec prawdziwego piękna. Bez taryfy ulgowej. Scenariusz na przyszłość to tylko i wyłącznie „kobieta”. „Księżniczki” często definiują to, co nie jest chłopięce – zawsze w takim zestawieniu – po prostu piękne tło. Pomysł na bycie kimś innym wydaje się bardzo ryzykowny. Zawsze ktoś patrzy. Ale ten kto patrzy, boi się wzroku dziewczynki.

________________________________________

"Projekt: MATKA"

spektakl Teatru Kana ze Szczecina

26 maja 2018, g. 18:00

 

scenariusz na podstawie tekstów z blogu „Macierzyństwa bez lukru”:

Bajki (radziecki-termos.blog.pl.),

Małgorzaty Dawid-Mróz (manufaktura-radosci.pl),

Moniki Grudzień (fjakfrustratka.blogspot.com),

Dagmary Klein (la-terra-del-pudding.blogspot.co.uk),

Pierwszej Żony (pierwsza-zona.blog.pl),

Agnieszki Sujaty (z książki "Huśtawka")

oraz z blogów:

Aleksandry Michalak (matkasanepid.pl),

Mamy Rysiowej (krystyno-nie-denerwuj-matki.blog.pl)

i innych.

Adaptacja i reżyseria: Mateusz Przyłęcki

Muzyka: Andrzej Bonarek

Piosenka (do tekstu Mamy Rysiowej): Konrad Cwajda

Rap inspirowany wierszem Hollie McNish „Embarrassed”: Piotr Starzyński, Mateusz Przyłęcki (na podstawie tłumaczenia Grzegorza Czuchaja)

Rysunki: Gustaw Grygier

Animacje: Piotr Starzyński

Realizacja i montaż filmu: Krzysztof Sanecki

Reżyseria świateł: Tomasz Grygier

Obsada:

Bibianna Chimiak

Marta Giers - Sanecka

Karolina Sabat

fragmenty recenzji:

„(...) Aktorki Teatru Kana bezwzględnie obchodzą się z idyllicznymi wizjami, przeciwstawiając im rzeczywistość z reporterską dokładnością – konsekwentnie obnażają absurdy wizji macierzyństwa lansowanej przez media i stereotypy krępujące praktycznie każde działanie mam.(...). Najskuteczniejszą obroną przed „pieluchami padającymi na mózg” okazało się poczucie humoru i zdystansowanie od trudnej sytuacji, a skoro matki potrafią się jeszcze na to zdobyć, oznacza to chyba, że macierzyństwo jest warte poświęcenia. (...) Ten spektakl, nie odwodzący od macierzyństwa a zwyczajnie uczciwy, dzięki swojej formie i autentyczności na pewno nie prędko zejdzie z afiszy.” - Kornelia Kiszewska, Bartosz Dawidowski (SzczecinGłowny.org - Kultura na czas!)

„Przyznaję. Na spektaklu nie chichotałam. Choć było wiele zabawnych sytuacji. Naprawdę niezwykłe i emocjonujące dialogi potrafiły wytrącić z typowej, teatralnej ciszy. Całość osnuta była momentami absurdem, trochę surrealistycznym horyzontem. Było tam sporo magii, ale jeszcze więcej kurzu trudnej codzienności. Szybko można było wychwycić przedziwną atmosferę „stawania się matką”. Niby coś zwykłego, a jednak nie. Niby coś oczekiwanego i pielęgnowanego. A jednak przyprawiało o histerię, mdłości i czarne myśli… Niby o słabej, kruchej kobiecie. A jednak o superbohaterce. O słabościach. I wynikających z nich super-mocach. Dziwne. Wyjątkowe. Prawdziwe.” - (rondo kultury)

„(...) Spektakl zaczyna się mocno, a potem wzrusza do łez, momentami do łez także bawi i rozśmiesza. Czy macierzyństwo jest proste? Nie, nigdy. Czy są recepty, które sprawdzą się wszędzie i u wszystkich? W życiu. Czy można się na to w pełni przygotować? Zapomnijcie. Czy warto przemilczeć to co trudne, smutne, pełne goryczy? Nie warto. Czy dobrze mówić prawdę o macierzyńskiej drodze i na jej podstawie budować swoją własną? Moim zdaniem tak. Aktorkom z Kany udało się z pełną autentycznością odegrać to, co zwykle dzieje się w zamkniętej enklawie naszych czterech ścian. Pewnie czasem jest mniej dramatycznie, czasem mniej dowcipnie: ale nie mam złudzeń, że tak właśnie często jest. Chapeau bas, proszę Państwa. Trzeba mieć odwagę, by mówić prawdę. Także tą niewygodną. Bez szminki i lukru.” - Małgorzata Dawid-Mróz (manufaktura-radosci)

„(...) Na dobrą sprawę mówią o banalnych rzeczach z życia matek. A jednak tych monologów nad wrzeszczącym maluchem „z syndromem Blaszanego Bębenka” (bohater powieści Guntera Grassa umie krzyczeć tak głośno, że szyby pękają wokół), matki obciążonej zakupami, matki goniącej z pracy do pracy - chce się słuchać. Bo to spektakl z matczynych trzewi. Bo blogi mają swoją autentyczność, ich autorki piszą je nocami, w tych krótkich chwilach, kiedy dzieci na trochę zasną.” - Ewa Podgajna (Gazeta Wyborcza) __________________________________________

„Kobietostan. Chór na jedną aktorkę” 

27 maja 2018, g. 18:00

Spektakl Kolektywu Kobietostan jest artystyczną próbą skupienia polifonii głosów niesłyszalnych w głosie jednej aktorki – reprezentantki społecznego sumienia. Głos-aktorka, niczym przewodniczka chóru w tragedii greckiej, staje się komentatorką życia i wyśpiewuje pieśń o zbiorowej tęsknocie za lepszym światem. Jest nauczycielką mówienia dla nieumiejących mówić, dla niemających miejsca w społeczeństwie, dla zbiorowości kobiecego wykluczenia. Na scenie wykreowane zostaje utopijne państwo, funkcjonujące w alternatywnej rzeczywistości, czyli tytułowy Kobietostan – miejsce wyśnione, w którym prawo ustanawiają kobiety. W tej przestrzeni aktorka, królowa-matka Kobietostanu, która nosi w sobie wszystkie niewypowiedziane historie, bierze odpowiedzialność za wydanie ich na świat, za nadanie im znaczenia.

Tekst spektaklu powstał w oparciu o rozmowy z kobietami w Zakładzie Karnym w Krzywańcu, Zakładzie Karnym nr 1 we Wrocławiu, Schronisku św. Brata Alberta dla Bezdomnych Kobiet i Matek z Dziećmi oraz Fundacji Opieka i Troska, prowadzone przez Agnieszkę Bresler od roku 2016 w ramach projektu Kobietostan. Projekt ten wyrasta z niezgody na marginalizację społeczną kobiet ze środowisk defaworyzowanych, propagując równouprawnienie, umocnienie i siłę kobiet funkcjonujących poza główną tkanką społeczną.

Spektakl przygotował Koletyw Kobietostan, który tworzą:.

Agnieszka Bresler jest aktorką i pedagogiem teatralnym. Ukończyła studia aktorskie MA Acting na Manchester Metropolitan University w Anglii, prowadzone we współpracy z wrocławskim Teatrem Pieśń Kozła, oraz Physical Theatre Practice w Adam Smith College w Szkocji. Jako aktorka współpracowała z teatrami w Szkocji, Polsce i we Włoszech. W 2006 założyła w Glasgow polski zespół teatralny, Gappad Theatre, którym kierowała pięć lat. W 2013 roku zrealizowała cykl warsztatów „Siła głosu – siła kobiety” we współpracy z Teatrem Pieśń Kozła. Od 2016 roku realizuje i prowadzi autorski projekt „Kobietostan”, w ramach którego bada środkami artystycznego wyrazu stan kobiety we współczesnym świecie.

Joanna Lewicka jest reżyserką teatralną, inicjatorką projektów społeczno-artystycznych, wykładowczynią akademicką. Wyreżyserowała „Sen nocy letniej” Szekspira, zrealizowane w ramach Konfrontacji Teatralnych 2012 w Zakładzie Karnym w Opolu Lubelskim. Jako pedagożka teatralna i reżyserka związana od 2010 roku z Centrum Kultury w Lublinie, Akademickim Centrum Kultur Chatka Żaka, Centrum Spotkania Kultur, Warsztatami Kultury w Lublinie, galeriami Labirynt oraz Piękno Panie. Od 2015 roku prowadzi cyklicznie „Teatr” Forum dla Khmer Community Development w Kambodży.

Magdalena Mróz jest dramaturżką, producentką teatralną, pedagogiem teatralnym. Od 2011 roku pracuje jako specjalistka ds. programowo-literackich i produkcji teatralnej w Teatrze Polskim im. Arnolda Szyfmana w Warszawie. Wcześniej pracowała w warszawskim Teatrze Ateneum oraz wrocławskim Instytucie im. Jerzego Grotowskiego.

Maria Porzyc jest artystką multimedialną. W swojej pracy wykorzystuje wideo, rysunek (także rysowanie na żywo podczas spektakli) oraz animację. Często łączy różne techniki w obrębie jednego obrazu. Współpracuje z neTTheatre, Strefą WolnoSłową, Pracownią Sztuczka, Stowarzyszeniem Teatralnym CHOREA, Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego oraz zespołem Tatvamasi. Od 2016 roku prowadzi warsztaty wizualne w Areszcie Śledczym w Warszawie-Służewcu.

El Bruzda (Marta Góźdź) jest projektantką kostiumów i scenografką. Zrealizowała scenografie i kostiumy do spektakli Pawła Passiniego, Łukasza Witta-Michałowskiego, Joanny Lewickiej. W 2013 roku otrzymała pierwszą nagrodę na Festiwalu Scenografów i Kostiumografów VizuArt w Rzeszowie za kostiumy do spektaklu Bracia Karamazow w reżyserii Janusza Opryńskiego.

Wykonanie: Agnieszka Bresler
Reżyseria: Joanna Lewicka
Dramaturgia: Magdalena Mróz
(Tekst w oparciu o rozmowy z kobietami w Zakładzie Karnym w Krzywańcu, Zakładzie Karnym nr 1 we Wrocławiu, Schronisku św. Brata Alberta dla Bezdomnych Kobiet i Matek z Dziećmi, Fundacji Opieka i Troska.)
Wideo: Maria Porzyc
Kostium i scenografia: El Bruzda
Zdjęcia: Paulina Anna Galanciak, Magdalena Mądra

Fragmenty recenzji:

„W Dzień Kobiet zobaczyliśmy słodko-gorzką, na przemian lekką i przejmującą opowieść o pozycji kobiety we współczesnym świecie (...) uświadamiającą nam wszystkim boleśnie, że linii, za którą zaczyna się wykluczenie, nie wyznacza wcale mur więzienia, ekonomia czy poziom wykształcenia, ale wciąż, niestety, płeć.” - Magdalena Piekarska, Gazeta Wyborcza („Ucieczka do Kobietostanu”, 14.03.2018)

„Z tak znakomitą, wszechstronną, tak wiele potrafiącą i przekonującą aktorką jak Agnieszka Bresler, posiadającą warsztat i ogromną świadomość tematu (...) kolektyw Kobietostan ma moc.” - Grzegorz Chojnowski, Radio Wrocław Kultura (blog 14.03.2018)

„Kto nie widział, niech zobaczy koniecznie! (…) Każda kobieta i każdy mężczyzna powinien obejrzeć „Kobietostan. Chór na jedną aktorkę” i wyjątkową Agnieszkę Bresler. To porządna lekcja życia, pięknie opowiedziana.” - Małgorzata Matuszewska, Gazeta Wrocławska („Za takim utopijnym, dobrym światem tęsknimy wszyscy”, 10.03.2018)

__________________________________

Co: Cykl spektakli „Dziewczynka | Kobieta | Matka”

Gdzie: Gdański Teatr Szekspirowski

Kiedy: 25, 26 i 27 maja 2018, godz. 18:00

Bilety:

„Projekt: MATKA”

50 zł N/35 zł U – parter, miejsca siedzące

40 zł/25 zł – galerie I i II na wprost sceny

30 zł/20 zł - galerie boczne oraz galeria III na wprost sceny

„Kobietostan”

40 zł N/30 zł U – parter, miejsca siedzące

30 zł/20 zł - galerie I i II na wprost sceny

„Dziewczynki”

60 zł N/50 zł U – parter, miejsca siedzące

50 zł/35 zł – galeria I i II na wprost sceny

40 zł/25 zł – galeria III na wprost sceny

35 zł/20 zł – galerie boczne