Wydawać by się mogło, że kiedy pisze się o sztuce teatru, przedmiot opisu jest klarownie zdefiniowany, uświęcony tradycją i literaturą przedmiotu. Dzisiaj jednak, kiedy w szeroko rozumianej sztuce odrzuca się kryteria estetyczne, tradycyjne reguły, zauważamy dążność do zamazywania granic wszystkiego, a przez to słowo teatr coraz częściej bywa stosowane dla określenia dziedzin aktywności człowieka, dotąd z teatrem nie kojarzonych. 

Dzieje człowieka to w dużej mierze walka o pa­mięć i jej zapisy, historia stawianych i burzonych pomników. Spisywanie i wymazywanie dziejów. Palimpsest. Ikonoklazmy dawne i dzisiejsze. Dżihadyści nie burzą tylko pomników, oni burzą pamięć. Nie pierwsi i nie ostatni. Odwieczna walka o pamięć jest kontynuowana na różnych płaszczyznach. Podręczniki szkolne, listy lektur, program kin i repertuar teatrów. Gazety codzienne, periodyki czy książki. Język modlitwy, rodzinne rozmowy. Telewizja, sale wykładowe uczelni. Internet. Przemówienia publiczne i demonstracje, sejmowe spory, święta, uroczystości państwowe. Facebook. Cmentarze. Tam wszędzie rozgrywa się walka o pamięć.