Zapalenie miazgi zęba najczęściej kończy się koniecznością leczenia kanałowego. W jakim stanie znajduje się ząb, gdy przychodzimy do lekarza z zapaleniem miazgi?

Jeżeli mamy styczność z nieodwracalnym zapaleniem miazgi, to pacjent zwykle trafia do gabinetu stomatologicznego z bólem. Wielokrotnie nie jest w stanie określić konkretnego zęba, a jedynie stronę lub region jamy ustnej, z którego subiektywnie ocenia, że pochodzą dolegliwości. Zadaniem lekarza jest zidentyfikowanie ogniska zapalenia na podstawie badania klinicznego i diagnostyki radiologicznej. W zębie, który jest przyczynowy najczęściej stwierdza się głęboki ubytek próchnicowy lub rozległe wypełnienie znajdujące się w bliskim sąsiedztwie miazgi. Zapalenie nieodwracalne może rozwinąć się również w następstwie urazu mechanicznego. Mamy zatem do czynienia wówczas z leczeniem zębów, w których znaczna część twardych tkanek uległa zniszczeniu. 

Leczenie endodontyczne ma na celu wyeliminowanie zapalenia miazgi, zachowanie zęba, ale przyczynia się do znacznej utraty tkanek twardych zęba. Czym to może skutkować?

Znaczna utrata tkanek twardych wiąże się ze zmniejszeniem wytrzymałości mechanicznej zęba. Należy również pamiętać, że biomechanika zęba leczonego endodontycznie ulega osłabieniu w skutek dehydratacji, czyli odwodnienia pozostałych struktur zęba, co jest przyczyną kruchości. Konsekwencją jest wysoka podatność na złamania czy pęknięcia.

I dlatego lekarze dentyści zalecają jak najszybszą odbudowę zęba po leczeniu endodontycznym?

Między innymi dlatego. Po pierwsze wiemy, że zęby leczone kanałowo łamią się często, a wielokrotnie skośnie lub pionowo, co niemalże zawsze kończy się ekstrakcją. Ponadto, w przypadku braku trwałej odbudowy istnieje duże ryzyko utraty szczelności, co prowadzi do powtórnego zakażenia systemu kanałów korzeniowych. Właściwy wybór rodzaju odbudowy i materiału, z którego jest wykonana pozwala na zdecydowaną poprawę rokowania leczenia endodontycznego i zwiększa szansę na przetrwanie leczonego zęba w jamie ustnej przez długi czas. 

Jakie są metody odbudowy zębów osłabionych w wyniku leczenia endodontycznego?

Najlepszym rozwiązaniem dla pacjenta jest jak najszybsze zakończenie leczenia endodontycznego oraz wykonanie rekonstrukcji protetycznej. Każda kolejna wizyta przedłuża czas, w którym pacjent może zbyt mocno nagryźć na ząb z wypełnieniem tymczasowym, co przyczynia się do złamania pozostałych ścian. Końcowa rekonstrukcja pod postacią wkładu koronowo-korzeniowego i korony protetycznej lub endokorony pozwala na przenoszenie przez ząb pełnych obciążeń zgryzowych, a o to ostatecznie nam chodzi, czyli o odbudowanie funkcji zęba. 

Jakie są najważniejsze kryteria doboru poszczególnych metod?

Decyzje podejmuje się indywidualnie, ale głównie w oparciu o pozostałą ilość własnych tkanek zęba, geometrię ubytku, pozycję zęba w łuku zębowym oraz warunki zgryzowe
pacjenta. 

Jakie są efekty wizualne?

Zmiana właściwości fizyczno-mechanicznych zęba po leczeniu endodontycznym pogarsza nieco estetykę pozostałego szkliwa i zębiny. Odbudowa protetyczna pozwala uzyskać jednolitą barwę zęba, dobre punkty styczne z sąsiednimi zębami oraz pełny kontakt z zębami przeciwstawnymi. Jest zatem rozwiązaniem wysoce estetycznym i funkcjonalnym. 

Dlaczego nie wolno lekceważyć nawet  drobnych ukruszeń i złamań zębów?

Pęknięcie zęba, które z czasem poszerza się, otwiera drogę do rozwoju bakterii, które penetrując, mogą powodować w konsekwencji zanik kości.  

Czy ząb leczony kanałowo może nam długo służyć?

Dobra diagnostyka radiologiczna, leczenie endodontyczne w mikroskopie, które w dzisiejszych czasach jest złotym standardem oraz trwała protetyczna rekonstrukcja utraconych tkanek zwiększa przewidywalność leczenia i pozytywne długofalowe rokowanie dla danego zęba.