Ania B.

Altruistyczna, szalona, towarzyska, silna, ale uważa się za pesymistkę. W życiu zarządza: zawodowo projektami, po godzinach rodziną i zdrowiem. Wspiera rozmaite przedsięwzięcia onkologiczne i powtarza za Churchillem „Jeśli przechodzisz przez piekło, nie zatrzymuj się”.

„Od wielu lat zawodowo związana jestem z rynkiem kapitałowym. Poza tym uczestniczę w programie sportowo-terapeutycznym Rolling, organizowanym przez jedną z fundacji dla osób w trakcie leczenia nowotworowego i po nim. Angażuję się w imprezy charytatywne związane z ruchem. Co roku w Warszawie odbywa się szczególnie bliski mojemu sercu Onkobieg. Zazwyczaj organizowany wokół szpitala przy ul. Roentgena. Tego, w którym lekarze uratowali mnie. Jedno kółko liczy 1,8 km. Ile kółek przebiegniesz, tyle gumek otrzymasz, a każda gumka to pieniądze dla osób w potrzebie. Pierwszy raz biegłam i płakałam. Atmosfera niesamowita: chorzy ludzie machają z okien, dopingują. Na trasie widzisz biegaczkę w chusteczce na głowie. Te wszystkie inicjatywy proonkologiczne zdominowały moje życie. Biorę w nich udział dla siebie, bo ruch to zdrowie. Jeśli jednocześnie mogę komuś tym pomóc, nie ma lepszego rozwiązania.

W życiu przed chorobą nie miałam czułości do siebie. Zawsze dbałam o wszystkich wokół. Gdy zapadła diagnoza, doszłam do wniosku, że nigdy nie lubiłam siebie. To się zmieniło. Zaczęłam budować przeświadczenie w głowie, że jestem wartościowym człowiekiem i jeśli mam wyzdrowieć, ze mnie musi wyjść światło. Dziś to wiem: czułość do samej siebie w czasie choroby jest kluczowa. Bez silnej mnie, zaopiekowanej, nie ma walki z rakiem. Leczenie stricte medyczne to jedna część procesu i w niej są kluczowi bliscy, przyjaciele. Druga część toczy się we wnętrzu chorego. Choroba zmieniła wszystko: myślenie, podejście do życia, to, co chcę robić. Jestem w trakcie transformacji. Ani sprzed diagnozy powiedziałabym, żeby się czasem zatrzymała, zajrzała w siebie, traciła czas na przyjemności i nie miała przy tym wyrzutów sumienia, by zadbała o siebie bardziej w sensie fizycznym i psychicznym”. 

Małgorzata

Kobieta pracowita, kreatywna, dowcipna, spontaniczna, odważna. Zawodowo nauczycielka i trenerka. Według koleżanki numerolożki, ma 26 rąk – tyle potrzeba, żeby ogarnęła wszystkie swoje pasje.

„Całe życie towarzyszyła mi choroba nowotworowa mamy, z którą nasza rodzina zmagała się, od kiedy mama skończyła 35 lat. Chodziłam więc regularnie na badania, mammografię i USG. Żyłam intensywnie, poświęcając się pracy zawodowej w szkole, szefowaniu stowarzyszeniu pedagogów i animatorów, tańcząc, robiąc makramy, układając bukiety. Byłam zdrowa, nie miałam nawet potrzeby posiadania podręcznej apteczki. Nowotwór przyszedł po trudnych doświadczeniach rodzinnych, ogromnym stresie, m.in. po śmierci mamy. Jak to? Ja? Stanęłam i mówię: „dobra, niejedną rzecz pokonałam i tą też pokonam”. Oczywiście towarzyszyły mi trudne emocje: żal, smutek, złość. Jednak dostałam ogromne wsparcie od przyjaciela, rodziny, koleżanek. Adoptowałam psa i sunia wyprowadzała mnie trzy razy dziennie na spacer.

W chorobie onkologicznej są takie momenty, gdy tracisz włosy, brwi i rzęsy. Włosy były moją dumą, bardzo o nie dbałam. Mimo to nie polubiłam się z peruką. Malowałam kredką brwi, mocniej zaznaczałam linię rzęs, by nie było widać ich braku. Miałam wrażenie, że ciało nie jest moje, ale go nie odrzuciłam. Próbowałam odkryć siebie na nowo, nie chowałam się. Zrozumiałam jedno: kobiecość jest w środku. Wielu mówiło, że choroba przewartościuje moje życie. Ale tak się nie stało. Przyszła jedynie taka refleksja, że czasem nie warto przejmować się wszystkim i wszystkimi, zwłaszcza kosztem siebie. Sporo kobiet z mojego otoczenia dzięki mojemu przypadkowi trafiło na badania. Pamiętajcie: ważna jest profilaktyka, a rak jest uleczalny”. 

Anna m.

Poukładana, ale i szalona, pomocna, nieco roztrzepana. Honorowa członkini PTTK, fitness bab(ci)a, która kocha wolność. Gdy choroba wymuszała ograniczenia – a działo się aż trzykrotnie – ustalała plan zadań do zrealizowania, by po ich odhaczeniu znów móc jechać w góry. 

„Choroba pukała do mnie trzy razy. Za pierwszym wydawało mi się, że to koniec świata. Okazało, się, że to było nic w porównaniu do tego, co miało się wydarzyć później. Za drugim razem poszły chemie. Za trzecim mastektomia obustronna i wycięcie węzłów chłonnych. Nigdy się nie pytałam: dlaczego ja? Nie ma na to odpowiedzi. Bo takie jest życie.

Po obustronnej mastektomii musiałam zadbać, by ręce były sprawne. Cały czas chodzę na fitness dwa razy w tygodniu, choć niektórych ćwiczeń nie wolno mi wykonywać. Do tego basen, rehabilitacja. Dzięki chorobie moja kondycja fizyczna poprawiła się. Utrata włosów po chemii była traumatycznym doświadczeniem. Moja przyjaciółka Jola zabrała mnie do salonu, żebym wybrała perukę. Za pierwszym razem kiepsko trafiłyśmy i byłam totalnie zniechęcona. Ale za drugim udało się, wybrałam coś dla siebie. Z pożegnaniem kolejnego atrybutu kobiecości musiałam zmierzyć się przy decyzji o mastektomii. Miałam wewnętrzne przekonanie, że jak poddam się tej operacji, będę zdrowa. Podjęłam się kroku bardzo odważnego, a mianowicie jednoczesnej rekonstrukcji. Wyszło, jak wyszło, ale dekolt mam. Psychicznie jest mi z tym lepiej. Choroba bardzo mnie nakręciła. Pokazała, że czas nie stoi w miejscu. Zaczęłam więcej się śmiać, korzystać więcej z życia. Każdy dzień inaczej się zaczyna, ale fajnie, że się zaczyna, jest mi dany. Dziś dziękuję tamtej dawnej Ani, że regularnie się badała, także profilaktycznie”.

Benita

Tolerancyjna, otwarta, kreatywna, ciekawa innych. Z wykształcenia artysta plastyk, z zamiłowania florystka. Pasjonatka koni i jeździectwa. 20 lat trudnych doświadczeń nauczyło ją jednego: z każdego gówna można wyciągnąć coś dobrego. Przecież może okazać się, że to… nawóz.

„Co prawda nie mam za sobą choroby onkologicznej, ale jestem po operacji usunięcia macicy i jajników, i innych trudnych zdarzeniach związanych ze zdrowiem. Moja macica była bardzo zużyta, dzielnie walczyłyśmy o dzieci. Nie było mi dane mieć ich ot, tak. Lata w szpitalu. Ciąża-żałoba-ciąża-żałoba. Żyłam w potwornym napięciu. Byłam tak złakniona dziecka, że widok kobiety w ciąży czy z niemowlęciem był dla mnie nie do zniesienia. Na świecie pojawiła się Marta i choć mogłam być z nią zaledwie rok, był to dla mnie magiczny czas, który wiele zmienił w moim życiu. Szczęśliwie urodziłam zdrową córeczkę. Inka ma teraz 12 lat. Jest wspaniałą, silną i mądrą osobą. Mam wdzięczność do ciała, że tyle ze mną przeżyło. Każda ciąża wymagała leżenia plackiem w szpitalu po kilka miesięcy. Musiałam zorganizować sobie przestrzeń w formacie łóżka. Bez możliwości wystawienia nogi, poniesienia się, umycia się. To trywialne rzeczy, które urosły do rangi ogromnych problemów, wymagały przełamania bariery wstydu. Przyszła depresja. Ale zanim się zorientowałam, że potrzebuję pomocy z zewnątrz, długo zapadałam się w błoto. Zaczęłam szukać warsztatów, spotkań, innych ludzi. Gdy głośno powiedziałam: potrzebuję pomocy, na mojej drodze jak kwiaty, pojawiało się wsparcie. Ja szłam i te kwiaty zbierałam. Dziś mam ogromny bukiet i jestem wdzięczna. Znalazłam w sobie akceptację, mogę wesprzeć inne osoby, dzieląc się swoim doświadczeniem.

Spotykam czasem osoby, w których widzę zagubioną dawną siebie. Chciałabym wielką strzykawką im wtłoczyć, żeby nie szli drogą przez mękę aż 20 lat, z brudnym cynowym wiadrem na głowie i w przekonaniu, że wokół brudno, śmierdzi, ciemno, nic nie widać. Za tym wiadrem jest wszystko, tylko trzeba je zdjąć”.

Magda

Wrażliwa, empatyczna, ale i silna. Szczęśliwa. Nie waha się, by powiedzieć o sobie: ładna. Zawsze w sukience. Kocha siebie, życie, codzienne rytuały. Zawodowo zarządza „produkcją zdrowia” w trójmiejskiej Zakwasowni, którą prowadzi wspólnie z mężem Mikołajem.

„Nie mogłam tego zrozumieć, przecież byłam tak bardzo szczęśliwa! Jak się później okazało, to szczęście mnie nie opuściło. Mikołaj mnie wspierał i otworzył mi oczy na pewne rzeczy. Nigdy nie słyszałam tyle razy, jaka jestem piękna, kobieca, jakie mam piękne ciało. Obecność nowotworu nic nie zmieniła w postrzeganiu siebie, nie wstydzę się blizny. Jeśli miałabym uchwycić moment, w którym mocno poczułam czułość do swojego ciała, to przychodzi mi do głowy sytuacja, gdy pierwszy raz odbandażowałam się. Stanęłam przed lustrem i pomyślałam: jakie biedne to moje ciało, że mu się to przydarzyło, trzeba je przytulić. Ta czułość do ciała, miłość własna, akceptacja są dla mnie kwintesencją kobiecości. Nie jest łatwo wykrzesać ją z siebie w czasie choroby. Jednak to ona pozwala utrzymać głowę nad powierzchnią wody.

Przez chorobę zdałam sobie sprawę, że nie można nadmiernie eksploatować organizmu. Mój największy problem był taki, że np. po 17.00 dzwonił telefon, sprawy służbowe, a ja akurat odpoczywałam pod kocem. Pojawiał się wyrzut: ktoś pracuje, a ja tak sobie leżę. Dziś pod pewnymi względami wymagam od siebie mniej. Podejmuję decyzje tu i teraz w zgodzie ze swoimi potrzebami. Taka refleksja nad sobą jest fajna i choroba mnie do niej popchnęła. Z tego urodziła się Zakwasownia, czy właśnie Fundacja Stacja Czułość - miejsce przestrzeni i dialogu, objęcia siebie miłością i czułością. Za to jestem wdzięczna rakowi.

Sobie sprzed doświadczenia nowotworu dałabym więcej wsparcia, powiedziała, że nie warto robić rzeczy za wszelką cenę. Już wiem, że nowe buty czy kolejna rzecz to nie jest coś, co długoterminowo poprawia nastrój. Stawiam na rytuały. Kocham masaże, pielęgnację naturalną. Ale naszą codzienność może zmienić np. tłoczenie soku rano, picie zakwasu, pójście do lasu – wtedy czujesz, że zrobiłaś dla siebie coś dobrego. Ciało odda to tobie”.