Wystawa Krzysztofa Nowickiego, która zagości w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, opierać się będzie na założeniach zjawiska zwanego współczesnym barokiem. Jest to pojęcie niejednoznaczne, będące jednak źródłem wielu tropów wizualnych i trendów myślowych, jakie można zaobserwować we współczesnej kulturze. Jednym z nich jest barokowa tendencja do poddawania się grawitacji, czy wręcz upłynniania się, będąca m.in. efektem zamiłowania barokowej sztuki do przekraczania granic, wychodzenia poza ramy. Przedstawienia na prezentowanych obrazach również się jej poddają. Farba na obrazach nie pęka, jak to zwykle ma miejsce, a według barokowej myśli spływa z nich, roztapia się niczym wosk, jednak dając wrażenie rozpadu i dezintegracji samego przedstawienia. Estetyka ta została wykorzystana w nawiązaniu do barokowej obsesji śmierci, której wyrazem były m.in. bogate, holenderskie martwe natury. Wydaje się być ona pomocna w zacieraniu granic między sztuką dawną, a współczesną. Odnajduje się również w teraźniejszym dyskursie dotyczącym „końca” świata, przynajmniej takiego jakim go znamy, poddając zniszczeniu pewne znane nam i ikoniczne przedstawienia z przeszłości, które należą do starego porządku.