W nurcie głównym tegorocznego festiwalu zobaczymy spektakle z Argentyny, Iranu, Niemiec, Czech, Włoch i z Polski – także poza Konkursem o Złotego Yoricka. Festiwal zainauguruje polska adaptacja „Romea i Julii” w reżyserii i choreografii Janusza Józefowicza – pierwszy musical w dotychczasowej historii Festiwalu Szekspirowskiego. Zaprezentujemy też spektakle polskich reżyserów zrealizowane za granicą – „Sen nocy letniej” w reż. Eweliny Marciniak w wykonaniu zespołu niemieckiego Theater Freiburg oraz „Miarka za miarkę” w reż. Jana Klaty z czeskiego Divadlo pod Palmovkou (Teatr pod Palmą) – obydwa wysoko oceniane przez krytykę teatralną oraz publiczność. Jednym z mocnych akcentów tegorocznej edycji ma szansę stać się również „Makbet” z Sardegna Teatro and Compagnia Teatropersona w reż. Alessandro Serra, który zagrany zostanie po sardyńsku. Ciekawostką będzie też z pewnością inspirowane „Królem Learem” przedstawienie „La Fiesta del Viejo” w wykonaniu argentyńskiego kolektywu artystycznego pod tą samą nazwą, w reż. Fernando Ferrera, przyjmujące formę rodzinnej imprezy. Na tegorocznym festiwalu nie zabraknie również artystki, której obecność stała się już tradycją, a za której ciętym humorem i niespożytą energią cały rok tęskni wielu festiwalowych widzów. Mowa oczywiście o Bei von Malchus, niezależnej niemieckiej aktorce i reżyserce, która tym razem, we właściwy sobie, przewrotny sposób, opowie o Szekspirowskich kobietach dzierżących władzę. Wszystkie festiwalowe spektakle tłumaczone są na j. polski i angielski w formie napisów nad sceną.

Zaprezentujemy także dwa polskie spektakle wybrane do finału Konkursu o Złotego Yoricka – „Hamlet – komentarz” w reż. Grzegorza Brala z Teatru Pieśń Kozła oraz „Makbet” w reż. Agaty Dudy – Gracz zrealizowany w Teatrze Muzycznym Capitol – obydwa z Wrocławia. Laureat nagrody wyłoniony zostanie podczas festiwalu.

Festiwalowy nurt alternatywny, czyli SzekspirOFF, ponownie odbędzie się w formule konkursowej. Podczas 22. edycji Festiwalu zagości na nim 13 zgłoszonych
i zakwalifikowanych do konkursu spektakli. Kierownikiem artystycznym SzekspirOFFa jest Krzysztof Grabowski. W konkursie SzekspirOFF oceniać będzie 3-osobowe jury w składzie: Agata Duda-Gracz, Piotr Kruszczyński i Adam Nalepa.

Integralną częścią festiwalu są działania Letniej Akademii Szekspirowskiej, takie jak warsztaty, spotkania z twórcami, próby otwarte i seminaria.

Nurt główny – opisy spektakli

Studio Buffo, Warszawa, Polska

„Romeo i Julia”

Reżyseria i choreografia: Janusz Józefowicz

27 lipca (piątek), (grany dwukrotnie), czas trwania: 1 h 50 min

Gdański Teatr Szekspirowski

Oryginalna muzyka Janusza Stokłosy, polski tekst Agaty Miklaszewskiej zainspirowany dramatem Szekspira „Romeo i Julia”, reżyseria i choreografia Janusza Józefowicza, scenografia Marka Chowańca, kreacja nowych talentów – to gwarancje wielkiego wydarzenia artystycznego. Tematem musicalu jest miłość dwojga młodych ludzi, nie umiejących odnaleźć porozumienia ze światem dorosłych w chwili rodzącej się wielkiej miłości. To dramat pokoleń rodziców i dzieci, którzy nie umieją ze sobą rozmawiać, słuchać się i szanować swoich potrzeb. Młodzieńcza bezkompromisowa miłość napotyka bezwzględność komercyjnego świata rodziców, pochłoniętych swoimi sprawami.

Media o spektaklu:

https://www.wprost.pl/kultura/10078803/Pierwszy-na-swiecie-wodny-musical-w-3

http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/248157.html

http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/248712.html

http://musicalove.info/romeo-i-julia-recenzja

Muzyka: Janusz Stokłosa

Libretto: Agata Miklaszewska

Dialogi: Bartosz Wierzbięta

Scenografia: Marek Chowaniec

Asystentka choreografa: Barbara Deska

Kostiumy: Malwina Wędzikowska

Wirtualna scenografia 3D: Platige Image

Efekty wodne: Water Concept

Obsada:

Julia: Nina Major/ Magdalena Dąbkowska

Romeo: Mateusz Jakubiec

Pani Capuletti: Maria Tyszkiewicz/ Mariola Napieralska

Pan Capuletti: Wojciech Paszkowski

Niania: Małgorzata Duda-Kozera/ Mariola Napieralska

Parys: Mateusz Mosiewicz

Benvolio: Marcin Tyma

Merkucjo: Paweł Orłowski

Tybalt: Dominik Ochociński/ Michal Derlicki

Ojciec Laurenty: Jerzy Grzechnik

Nauczyciel Wu-shu: Pavel Voitenko

Dealer: PONO (Rafał Poniedzielski)

Rosalina: Natasza Urbańska/ Natalia Srokocz

Tancerze:

Dominika Plichta, Aleksandra Popławska, Elżbieta Wilczyńska, Iga Ryś, Agata Nowakowska, Katarzyna Granecka, Iga Marszałek, Sebastian Lubański, Błażej Ciszek, Łukasz Trautsolt, Patryk Darłak.

Theater Freiburg, Niemcy

„Sen nocy letniej”

Reżyseria: Ewelina Marciniak

27 lipca (piątek), 2h 50 min

Teatr Wybrzeże w Gdańsku

I tak oto podczas tej letniej nocy zacierają się granice między ludźmi, zwierzętami i istotami  z bajek. Króluje namiętność i pożądanie, a nieskończona miłość nagle przechodzi  w śmiertelną nienawiść, po to by ostatecznie znów stać się w najprawdziwszą miłością. Szekspirowski Sen nocy letniej jest niczym potężne miłosne upojenie, emocjonalny koszmar,  a jednocześnie piękne senne marzenie, w którymi nic nie jest takim, jakim mogłoby się wydawać. Mocny, obrazowy styl reżyserski połączony z niesamowicie cielesną grą aktorską zalicza Marciniak do grona najważniejszych i najbardziej charakterystycznych współczesnych reżyserek.

„Precyzyjnym jest każdy gest, każdy dźwięk oglądanych postaci. Aktorzy pozwalają w pełni rozbrzmieć bogatemu Szekspirowskiemu językowi, jednocześnie celując w znaczeniowe sedno. Wykreowanie wyluzowanego, chwilami krzykliwego, stylu porozumiewania się na scenie, który we współczesnym teatrze jest często forsowany na siłę, przychodzi odtwórcom niezwykle lekko, jakby mimochodem. Tekst okraszony żargonem i wtrętami z artystycznych manifestów tworzy z Szekspirem gładką jedność. Wyłania się spójne dzieło, na które składają się język, światło i scenografia (Katarzyna Borkowska), a znaki przestankowe stanowi muzyka (Janek Duszyński)” - Siegbert Kopp, Südkurier, 08.01.2018

„Jest tu co prawda wiele nagości i ciemnych żądz, a czarodziejski las Szekspira mieni się bogactwem kolorów i odcieni jak niegdyś u Maxa Reinhardta, ale nie chodzi tu o dzikie, zwierzęce czy wręcz pornograficzne wybryki. To renesansowy obraz pełen gracji, piękna i poskromionej namiętności, wzbogacony dużą ilością muzyki, pantomimy, teatru tańca, uzupełniany rymowanym tekstem. Kostiumy i scenografia Katarzyny Borkowskiej są niczym sen: Po wymalowanym, idealnym krajobrazie pływają trzy wielkie muszle, które raz zamknięte niczym ostrygi, raz otwarte jak miłosne łoże, służą za miejsce seksualnych pobłądzeń. - Martin Halter, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 08.01.2018

Scenografia, kostiumy, projekty: Katarzyna Borkowska

Muzyka: Janek Duszyński

Światła: Michael Philipp

Dźwięk: Julien Guiffes

Choreografia: Izabela Chlewinska

Dramaturgia: Magda Kyprjanowicz, Michael Billenkamp

Obsada:

Henry Meyer (Oberon, Tezeusz), Janna Horstmann (Tytania, Hipolita), Laura Angelina Palacios (Helena), Rosa Thormeyer (Hermia), Dominik Paul Weber (Lizander), Thieß Brammer (Demetriusz), Lukas Hupfeld (Mikołaj Podszewka), Anja Schweitzer (Puk), Angela Falkenhan (Framuga, Lew), Moritz Peschke (Franciszek Piszczała, Tyzbe), Michael Schmitter (Egeusz, Ignacy Chudzina, Światło Księżyca), Timo Stegmüller (muzyka na żywo).

Grupa La Fiesta del Viejo, Argentyna

“La Fiesta del Viejo”

Tekst, dramaturgia i reżyseria: Fernando Ferrer

28 lipca (sobota), (grany dwukrotnie), 2 h

Scena kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie

Stary człowiek świętuje swoje urodziny i postanowił obejść je uroczyście. Czy można celebrować je lepiej niż we własnym, pobliskim klubie, z przyjaciółmi i całą, kochającą rodziną? Podczas toastu ogłosi swoje decyzje dotyczące przekazania córkom spadku. Nie może doczekać się tej niespodzianki, wyrazu ich uczuć i reakcji na taki bezmiar miłości. Stary człowiek świętuje swoje urodziny i wszyscy zostają zaproszeni by celebrować wraz z nim.

Reżyser o swoim dziele: Królestwo naszego Leara nie powstało przed wiekami, lecz jest osadzone w teraźniejszości i obejmuje teren pobliskiego klubu, w którym odbywa się rodzinna uroczystość. Wszystkie spory do których dochodzi, związane są z rzeczowymi i symbolicznymi elementami tego miejsca: dziedzictwo i walory klubu, jak również relacje i kłótnie rodzinne.

Media o spektaklu:

"La Fiesta del viejo stanowi dla widza niezwykle urzekające, zmysłowe doświadczenie. Talent Ferrer’a, precyzja, synchronizacja między aktorami, wraz z jego umiejętnością do osiągnięcia cielesnego i uczuciowego crescendo spektaklu, są kluczem do uzyskania wstrząsającego, apokaliptycznego zakończenia, które pozostawia publiczność w oszołomieniu”. - New York Times - Susan Berardini

"NIE DO PRZEGAPIENIA. Rodzinny stół może być polem bitwy, przy którym każdy odkrywa swoją prawdę.". Pagína 12 / Cecilia Hopkins

Asystent reżysera: Marisol Scagni

Produkcja: Laura Quevedo

Kostiumy: Marina Claypole, Peta Moreno

Scenografia i zdjęcia: Romina Giorno

Muzyka i wykonanie: Stine Helkjær Engen

Światła: Sebastián Francia

Efekty specjalne: Guillermo Toledo

Projekt graficzny: Juan Francisco Reato

Produkcja: Fernando Ferrer, Ezequiel Gelbaum, Clarisa Hernandez, Julian Smud

Asystent produkcji: Male Devoto

Menedżment: Débora Staiff - Indigo Producciones SRL

Obsada:

Moyra Agrelo, Agustina Benedettelli, Julieta Cayetina, Demián Gallitelli, Ezequiel Gelbaum, Clarisa Hernandez, Gonzalo Ruiz, Julian Smud, Ezequiel Tronconi, Abian Vainstein.

 Spektakl Finałowy Konkursu o Złotego Yoricka

Teatr Pieśń Kozła, Wrocław, Polska

„Hamlet – Komentarz”

Reżyseria: Grzegorz Bral

29 lipca (niedziela)

Duża scena Teatru Wybrzeże w Gdańsku

„Hamlet – komentarz”, oparty na dramacie Szekspira, stanowi jego intensywną interpretację, żywą refleksję, dopowiedzenie tego, co dramatopisarz w swoim dziele tylko zasygnalizował, a czego nie powiedział wprost.

Spektakl rozgrywa się dwa miesiące przed właściwą akcją dramatu, czyli w noc zabójstwa starego króla. Noc ta przeradza się w czuwanie, rodzaj „szekspirowskich Dziadów”. Na scenie pojawiają się postaci obecne oraz nieobecne na kartach dramatu Szekspira. Przyglądamy się temu, co dzieje się w głowach bohaterów i snujemy przypuszczenia, co doprowadziło do tragedii. Na powierzchni relacji niby nic się nie dzieje, w postaciach natomiast budzą się ich bolesne tajemnice. To dramat o energii, która domaga się ujawnienia. Hamlet jest jej medium.

Przedstawienie oparte jest na polifonicznej strukturze pieśni. Czternastu aktorów interpretuje postaci, zdarzenia i emocje przy pomocy dźwięków. „Hamlet – komentarz” to eksperyment teatralny. Słowa tekstu zostają udźwiękowione, nie pojawiają się w tradycyjnej narracji, wzrastają jako muzyczne harmonie. Słowa i muzyka opowiadają wewnętrzną strukturę postaci i rodziny.

Muzyka: Jean-Claude Acquaviva, Maciej Rychły

Dyrygent: Lilianna Krych

Kostiumy: Alicja Gruca

Scenografia: Robert Florczak

Światła: Wojciech Maniewski

Dramaturgia: Alicja Bral

Premiera: 2 lipca 2017 r.

Obsada:

Dimitris Varkas, Rafał Habel - Bloodgood, Julien Touati, Łukasz Wójcik, Volodymyr Andrushchak, Dominik Kujawa, Bogdan Koca, Julianna Habel - Bloodgood, Anu Almagro, Rhianna Compton, Olga Kunicka, Natalia Voskoboynikov, Magda Wojnarowska, Maciej Rychły.

Łukasz Drewniak, Selekcjoner Konkursu o Złotego Yoricka:

„Co to jest z gatunkowego punktu widzenia? Opera rytualna? Progresywne oratorium? Teatr medytacji? Grzegorz Bral znów zamyka obrazy z Szekspira w kilkunastu frapujących pieśniach autorstwa Macieja Rychłego i Jeana-Claude'a Acquavivy. Wprowadza przebranych w czerń aktorów-śpiewaków, dyrygentkę i dwóch muzyków do ascetycznej przestrzeni bez wyjścia. Do laboratorium dźwięku, emocji, atmosfery. Chór zastygł pochylony nad żelaznym łóżkiem z ciałem zmarłego króla. Jesteśmy cztery tygodnie przed początkiem akcji szekspirowskiego Hamleta. Chwilę przed pogrzebem starego władcy, na długo przed ślubem Klaudiusza i Gertrudy. Trup króla jest świeży, emocje dopiero się formują, dwór konfrontuje się z tym co się wydarzyło. Ale dramat już może się zacząć, wszystkie składniki tragedii znajdują się na miejscu. Hamlet zdążył wrócić z Wirtembergii, Gertruda przełamuje ból nadzieją na nowy początek, duch ojca krąży między protagonistami, obserwuje reakcje i przypisane gesty żałoby. Teatrowi Pieśń Kozła udaje się stworzyć w tej elsynorskiej sali nastrój cokolwiek dwuznaczny: intymność przecięta zostaje okrucieństwem. (…). Grzegorz Bral i jego zespół znów ujawniają oszałamiające, wycyzelowane lodowate piękno szekspirowskich historii.”

…TO BE ANNOUNCED! – spektakl zagraniczny w Nurcie głównym

30 lipca (poniedziałek)

31 lipca (wtorek)

Gdański Teatr Szekspirowski

Divadlo pod Palmovkou, Praga, Czechy

„Miarka za miarkę”

Reżyseria: Jan Klata

2 sierpnia (czwartek), (grany dwukrotnie), 1 h 55 min

Gdański Teatr Szekspirowski

Nie zawsze ci, którzy są u władzy, mają rację…

Trzynasta i zarazem ostatnia komedia Szekspira. 400-letnia sztuka poruszająca kluczowe zagadnienia ludzkiego życia, zasad moralnych wygłaszanych przez każdego, ale nie przestrzeganych przez nikogo, oraz łatwości, z jaką nadużywa się władzy. Głównym bohaterem sztuki jest książę Wincencjo, władający Wiedniem, w którym - pomimo surowego ustawodawstwa - od 14 lat szerzy się cudzołóstwo, prostytucja i złe obyczaje. Wincencjo mianuje arystokratę o imieniu Angelo na swego tymczasowego zastępcę, a sam przebiera się za mnicha, by obserwować ukradkiem, jak ten poważany, purytański sędzia moralności usiłuje przywrócić porządek. Angelo ponosi porażkę i zaczyna nadużywać swojej władzy.

Sztuka „Miarka za miarkę” w inscenizacji znakomitego polskiego reżysera Jana Klaty, który współpracuje z renomowanymi teatrami w Niemczech oraz reżyserował w Austrii, Hiszpanii i Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym. Jego adaptacja sztuki Henryka Ibsena „Wróg ludu” została wystawiona podczas pierwszej edycji festiwalu Palm Off Fest Teatru Pod Palmovkou.

Przekład: Martin Hilski

Dramaturgia: Iva Klestilová

Scenografia: Justyna Łagowska

Choreografia: Maćko Prusak

Edycja, selekcja i reżyseria muzyki: Jan Klata

premiera: 27 stycznia 2018

Obsada:

Jan Vlasák, Tereza Dočkalová, Jan Teplý Jr., Ondřej Veselý, Jan Hušek, Vendula Fialová, Radek Valenta, Martin Němec, Kamila Trnková, Tomáš Dianiška, Martin Hruška, Václav Vostarek.

Spektakl przeznaczony jest dla widzów powyżej 15. roku życia. W spektaklu używane są światła stroboskopowe oraz palone są papierosy. Pełnią one istotną rolę w przedstawieniu.

Fragment recenzji:

„Klata nie zrealizował w Pradze Szekspira, by skomentować sytuację krajową – sięga głębiej, niż do trzeciorzędnych w końcu partyjnych rozgrywek i środowiskowych kompromisów. I może właśnie dlatego jego inscenizacja jest tak dotkliwa.” - Dariusz Kosiński, „Me too?”, www.encyklopediateatru.pl. Skrócona wersja recenzji ukazała się w Tygodniku Powszechnym nr 10/2018.

Bea von Malchus, Niemcy

„Królowe” | „Queens”

Reżyseria, koncepcja, tekst i wykonanie: Bea von Malchus

2 sierpnia (czwartek)

3 sierpnia (piątek)

Scena kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie

Elżbieta I i Maria Stuart w walce o angielski tron

Tego wieczoru to Elżbieta I pociąga za sznurki. Za to Maria Stuart ma dynamit, którym wysadzi swojego męża w powietrze. Świetnie! Zasłużył sobie!

Elżbieta wprawdzie nie ma męża, ale ma szafot – na który Maria będzie musiała się wspiąć. Jeszcze nie teraz.

W międzyczasie, królowie uwięzieni są w garderobie, Szkoci w plisowanych spódniczkach galopują przez wrzosowiska, malutcy katoliccy szpiedzy obrzygują sobie buty, a Fryderyk Schiller zastanawia się, czy kiedykolwiek czytał „Marię Stuart”.

Nie zawsze możesz dostać to, czego chcesz…. ale musisz zobaczyć „Królowe”.

To jest i szkockie i brytyjskie i pełne muzyki!

Bea von Malchus - niezależna aktorka i reżyserka, z wykształcenia magister filologii germańskiej i historii. Od 1981 roku na stałe związana jest z różnymi teatrami w Niemczech i Szwajcarii jako aktorka, dramaturg, reżyser i pisarz. Bea potrafi, jak nikt, opowiadać historie. Szybka zmiana roli, zabawne miny i imponujące różnorodnością głosy charakteryzują jej styl. To, co najbardziej interesuje reżyserkę i jednocześnie aktorkę to prosta forma, brak dekoracji i żywy, bezpośredni kontakt z publicznością. Obecnie w jej repertuarze jest dziewięć indywidualnych spektakli teatralnych, powstałych w oparciu o powszechnie znane teksty m. in. „Henryk VIII”, „Śpiąca królewna”, „Siedem grzechów głównych”, „Nibelungi” czy „Shake Lear”.

Spektakl Finałowy Konkursu o Złotego Yoricka

Teatr Muzyczny Capitol, Wrocław, Polska

„Makbet”

Adaptacja, scenografia, kostiumy i reżyseria: Agata Duda-Gracz

4 sierpnia (sobota), 3 h 30 min (z przerwą)

Duża scena Teatru Wybrzeże w GdańskuSzkocja XI wieku – miejsce i czas, w którym życie ludzkie nie waży wiele. Mężczyzna wart jest tyle, ile jego czyny w bitwie, kobieta – jeśli rodzi zdrowych synów. Morderstwo to sposób na pozbycie się wroga, ale i metoda sukcesji tronu. W cenie jest bezwzględność i odwaga, litość i wątpliwości zrodzone z refleksji będą słabością. Dlatego pierwsza zbrodnia Makbeta czyni następne koniecznymi. Uruchomiony jedną decyzją mechanizm unicestwi przecież w końcu swojego architekta, odbierając mu wcześniej spokój. W świecie, który raz spłynął krwią, nikt nie zachowa czystych rąk. W swojej realizacji Makbeta Agata Duda-Gracz opowiada o pokuszeniu i winie, o zaczynie zła, który w sobie nosimy, o tym, jak tragicznie splata się w nas dziedzictwo antyku i chrześcijaństwa. Z niezwykłą precyzją analizuje związki między postaciami: szukając pokrewieństw, zależności i motywów sięga do źródeł historycznych i tworzy wieloznaczne, przejmujące tło dla głównych wątków dramatu.

Muzyka i kierownictwo muzyczne: Maja Kleszcz i Wojciech Krzak

Reżyseria światła: Katarzyna Łuszczyk

Ruch sceniczny: Tomasz Wesołowski

Praca nad słowem: Michał Pabian

Przygotowanie wokalne: Magdalena Śniadecka, Ewa Głowacka-Fierek

Realizacja dźwięku: Krzysztof Borowicz

Asystentki reżysera: Katarzyna Dudzic-Grabińska, Natasza Sołtanowicz, Hanna Zbyryt

Asystentki scenografa: Aleksandra Grabowska, Sara Sulej, Kaja Wolak

Obsada:

Hekate: Emose Uhunmwangho, Wiedźma I: Helena Sujecka, Wiedźma II: Agnieszka Oryńska-Lesicka, Wiedźma III: Justyna Antoniak/Alicja Konarska (gościnnie), Lady Makbet: Magda Kumorek (gościnnie), Makbet: Cezary Studniak, Seyton: Maciej Maciejewski, Lulach: Łukasz Wójcik, Lady Lenox: Maja Lewicka , Lenox: Bartosz Picher, Menteth: Igor Kowalunas (gościnnie), Angus: Błażej Wójcik, Duncan: Zbigniew Ruciński (gościnnie)/Ildefons Stachowiak (gościnnie)/Tomasz Wysocki (gościnnie), Lady Malcolm: Elżbieta Kłosińska , Malcolm: Artur Caturian , Lady Donalbein: Bożena Bukowska, Donalbein: Tomasz Leszczyński, Lady Banquo: Ewa Szlempo, Banquo: Krzysztof Wrona (gościnnie), Fleance: Bruno Krywiak (gościnnie)

Lady Macduff: Justyna Szafran, Macduff: Wojciech Brzeziński (Teatr Ateneum w Warszawie), Syn Macduffa: Klaudia Waszak (gościnnie), Lady Rosse: Paulina Jeżewska (gościnnie), Rosse: Cezary Łukaszewicz(gościnnie)/Tomasz Wysocki(gościnnie)/Hubert Bronicki(gościnnie)

Syn Macdonwalda: Adrian Kąca i inni

Muzyka na żywo: Maja Kleszcz - śpiew, wiolonczela, Marta Maślanka - cymbały, Wojciech Krzak - lira anglosaska

W nagraniach udział wzięli: Maja Kleszcz, Marta Maślanka, Bart Pałyga, Wojciech Krzak

miks i mastering: Andrzej Izdebski

Łukasz Drewniak, selekcjoner Konkursu o Złotego Yoricka:

„W odróżnieniu od swoich poprzednich realizacji szekspirowskich, „Troilusa i Kresydy” czy „Burzy”, Agata Duda-Gracz tym razem nic nie dopisuje Szekspirowi, nie tworzy własnego dramatu na kanwie. We wrocławskim Makbecie raczej uzupełnia luki, dopowiada pominięte nastroje i biografie. Reżyserka każdej, nawet tylko wzmiankowanej u Szekspira postaci, wymyśliła dawne życie, koligacje rodzinne i zapomniane imiona. (…) Duda-Gracz w swoim widowisku szuka szekspirowskiego monumentalizmu, wpisuje go w swoje rozumienie teatru jako medium totalnego, działającego na wszystkie zmysły widza, przytłaczającego go obrazem i dźwiękiem, okrucieństwem w patrzeniu na człowieka i pragnieniem widzenia w tym okrucieństwie dzikiego piękna. To Szekspir niemal operowy, ale jednocześnie bliski tragedii greckiej, w której człowiek jest igraszką Bogów i Przeznaczenia. (…)”

Sardegna Teatro i Compagnia Teatropersona, Sardynia/Włochy

„Makbet” | „Macbettu”

Reżyseria, scenografia, światła i kostiumy: Alessandro Serra

4 sierpnia (sobota)

5 sierpnia (niedziela)

Gdański Teatr Szekspirowski

Makbet Szekspira, zagrany po sardyńsku i, zgodnie z tradycją elżbietańską, z wyłącznie męską obsadą. To projekt Alessandro Serry, założyciela i reżysera (dyrektora) włoskiej grupy teatralnej Teatropersona. Pomysł narodził się w trakcie pracy Serry nad relacją fotograficzną z karnawałów w sardyńskim regionie Barbagia. Ponure dźwięki krowich dzwonków i starodawnych instrumentów, skóry zwierzęce, dźwięki rogu, drzewa korkowe. Potęga gestów i dźwięku, pokrewieństwo z Dionizosem, a jednocześnie niebywała precyzja tańca i śpiewu. Posępne maski, krew, czerwone wino, siły natury ujarzmione przez człowieka. Ale przede wszystkim mroczna zima.

Zaskakująca jest ilość analogii pomiędzy szekspirowskim arcydziełem a różnorodnością masek, jakie możemy znaleźć na Sardynii. Dialekt sardyński nie tworzy ograniczeń, ale zamienia w śpiew to, co w języku włoskim mogłoby pozostać jedynie literaturą.

Pusta scena ożywiona ciałami aktorów, którzy tworzą scenografię i odgrywają postaci. Kamienie, ziemia, żelazo, krew, bojowe pozy, ślady starożytnej cywilizacji nuragijskiej. Materia, która nie przekazuje znaczeń, lecz pierwotne siły oddziałujące na odbiorcę.

Macbettu został uznany przez włoskich krytyków za najlepszą włoską produkcję 2017 roku, i wyróżniony nagrodą UBU.

Media o spektaklu:

„Reżyserowi udało się stworzyć oryginalny, magiczny most pomiędzy dwoma diametralnie różnymi światami: Barbagią i średniowieczną Szkocją. Archaiczny, surowy krajobraz pasterskiej Sardynii obdarza szekspirowskich bohaterów swymi obrzędami i tradycjami, tikami i dźwiękami. Rozwiązania scenograficzne są przepiękne, pierwotne i totemiczne, skupione na światłocieniu i doskonałej obsadzie: w całości męskiej, jak w czasach elżbietańskich. Ale prawdziwie mistrzowskie są szalone wstawki w wykonaniu wiedźm, nieobliczalnych emisariuszek zła: nikt się nigdy tak nie śmiał w trakcie tragedii szekspirowskiej.” - Michele Weiss, „La Stampa”

„Posępność Szkocji zostaje łatwo przeniesiona na Sardynię, do barbarzyńskiej Barbagii, równie mrocznej, chtonicznej i nekromantycznej: pomysł narodził się w trakcie pracy reżysera nad relacją fotograficzną z karnawałów w sardyńskim regionie Barbagia … i wystarczy zobaczyć „poruszający się las”, przeniesiony na scenę, jako procesja drzewnych masek, by zrozumieć to genialne skażenie.” - Camilla Tagliabue, „Il Fatto Quotidiano”

„Sceny w spektaklu posiadają niepohamowaną, pierwotną energię, równocześnie piękną i straszną, a język sardyński (niezrozumiały dla mnie i dla innych) rozpościera dźwiękową panoramę, która jest nie mniej ponura i fascynująca niż ta widzialna. Ale, co niezwykłe, te ponure elementy łączy ze sobą ukryta ironia, chtoniczna, gotycka wesołość, która, tym razem, nie szkodzi dramatowi, ale oswaja go i potęguje poprzez komedię. Element nadprzyrodzony przenikający tragedię to obszar, na którym sardyńska obrzędowość i szekspirowskie duchy mogą się spotkać, przeistaczając maski z jednej tradycji w lustro, w którym można dostrzec postaci z tej drugiej. W efekcie tego powstaje spektakl posępny i przejmujący, zachwycający swą mrocznością i zaskakujący wybuchami quasi- komizmu.” - Graziano Graziani, „Minima & Moralia”.

Muzyka: brzmiące kamienie w wykonaniu Pinuccio Sciola

Kompozycja muzyczna brzmiących kamieni: Marcellino Garau

Tłumaczenie na język sardyński i konsultacje językowe: Giovanni Carroni

Konsultacja ruchu scenicznego: Chiara Michelini

Produkcja: Sardegna Teatro we współpracy z Compagna Teatropersona

przy wsparciu: Fundacji Pinuccio Sciola i Cedac Circuito Regionale Sardegna

Obsada:
Fulvio Accogli, Andrea Bartolomeo, Leonardo Capuano, Giovanni Carroni, Andrea Carroni, Maurizio Giordo, Stefano Mereu i Felice Montervino.